روش Dead Reckoning برای کوهنوردی

روش Dead Reckoning؛ تکنیک ناوبری قدیمی و ضروری برای عصر فناوری

ناوبری یکی از جنبه‌های ضروری در صنعت هوانوردی و دریانوردی است. در گذر زمان، تکنیک‌های مختلفی برای مسیریابی در این دو صنعت مهم استفاده شده‌اند که یکی از این روش‌ها ناوبری کور یا Dead Reckoning می‌باشد. ناوبری کور تکنیکی قدیمی و شامل استفاده از یک نقطه شروع ثابت، قطب‌نما و سرعت و جهت سوژه (انسان، خودرو، سوژه یا هواپیما) برای تعیین موقعیت مناسب است. این روش به دلیل اهمیت بسیار زیاد آن در ناوبری، حتی در عصر فناوری‌های مدرن نیز همچنان مورد استفاده قرار می‌گیرد. در این مطلب با روش Dead Reckoning، اصول اولیه و محدودیت‌های آن آشنا می‌شویم.

روش Dead Reckoning چیست؟

اگر می‌خواهید بدانید که روش Dead Reckoning چیست، باید بگوییم که یک تکنیک قدیمی می‌باشد که قرن‌ها توسط خلبانان و دریانوردان مورد استفاده قرار گرفته است. این روش برای تخمین موقعیت فعلی سوژه که شامل انسان، خودرو، سوژه یا هواپیما می‌باشد، با استفاده از موقعیت اولیه، مسیر و سرعت شناخته شده قبلی مورد استفاده قرار می‌گرفت. این روش که ناوبری کور نیز شناخته می‌شود، به‌ویژه زمانی مفید است که سایر ابزارهای ناوبری مانند GPS یا مسیریابی توسط ستاره‌ها در دسترس نباشند. این روش امروزه برای افزایش دقت جی پی اس در مناطق خاص مانند تونل‌ها و سایر مناطق نیز استفاده می‌شود.

ناوبری کور در اصل شامل به‌روزرسانی مستمر موقعیت یک سوژه بر اساس موقعیت شناخته شده اولیه، مسیر حرکت آن و مسافتی می‌باشد که در طول زمان طی کرده است. این کار با ترسیم یک سری موقعیت بر روی نمودار انجام می‌شود که موقعیت‌های تخمین زده شده را در فواصل زمانی مشخص نشان می‌دهد.

برای تعیین موقعیت ناوبری کور، چندین فاکتور باید در نظر گرفته شوند. در ابتدا موقعیت شناخته شده اولیه سوژه که اغلب از طریق یک موقعیت‌سنج قابل اعتماد با استفاده از نشانه‌های بصری، ناوبری آسمانی یا GPS به دست می‌آید. سپس مسیر سوژه معمولا بر حسب درجه مشخص می‌شود که جهتی است که سوژه نسبت به شمال واقعی حرکت می‌کند. در نهایت، سرعت حرکت سوژه اندازه گیری می‌شود.

اصول اولیه تکنیک ناوبری Dead Reckoning

روش Dead Reckoning عواملی مانند باد، جزر و مد و جریان را در نظر می‌گیرد که می‌تواند بر حرکت و مسیر سوژه و در نهایت موقعیت آن تاثیر بگذارد. برای شروع فرآیند ناوبری کور، ناوبر ابتدا باید موقعیت سوژه را تعیین کند. این کار را می‌توان با استفاده از روش‌های مختلفی مانند ناوبری آسمانی یا سیستم‌های موقعیت یابی الکترونیکی انجام داد. پس از تعیین موقعیت شروع، ناوبر می‌تواند مسیر سوژه را با استفاده از نمودار و نقشه ترسیم کند.

ناوبر باید سرعت و جهت سوژه را در یک دوره زمانی معین محاسبه کند. این کار را می‌توان با نظارت مداوم بر سرعت سوژه از طریق یادداشت هر گونه تغییر در مسیر انجام داد. با ثبت این مشاهدات در فواصل منظم، ناوبر می‌تواند مسافت طی شده و موقعیت جدید سوژه را محاسبه کند.

توجه به این نکته مهم است که عواملی مانند باد، جزر و مد و جریان‌ها می‌توانند به طور کلی باعث انحراف سوژه به‌ویژه در هواپیما و کشتی از مسیر مورد نظر خود شوند. دقت ناوبری کور نیز با گذشت زمان کاهش پیدا می‌کند. به این دلیل که با هر تخمین، خطاها بر روی هم جمع می‌شوند. برای کاهش این خطاها، اغلب ناوبری کور را با روش‌های دیگر ناوبری، مانند مسیریابی توسط ستارگان یا سیستم‌های موقعیت‌یابی الکترونیکی و GPS ترکیب می‌کنند. از این رو امکان بررسی و تایید موقعیت سوژه فراهم شده و تصویر دقیق‌تری از موقعیت آن ارائه می‌دهد.

محدودیت‌های ناوبری Dead Reckoning

هنگام استفاده از روش Dead Reckoning، آگاهی از محدودیت‌های این روش ناوبری و در نظر گرفتن تکنیک‌های ناوبری جایگزین یا کمکی برای اطمینان از فرایند ناوبری ایمن و دقیق بسیار مهم است. چند محدودیت رایج در تکنیک Dead Reckoning عبارت‌اند از:

• موقعیت اولیه نادرست: ناوبری کور به‌شدت متکی بر یک نقطه شروع دقیق است. هر گونه خطا یا عدم قطعیت در تعیین موقعیت اولیه می‌تواند منجر به انحراف قابل توجهی از مسیر مورد نظر شود.
• خطاهای تجمعی: محاسبات ناوبری کور بر اساس تخمین و برون‌یابی مستمر است، به این معنی که حتی خطاهای کوچک نیز می‌توانند در طول زمان جمع شده و منجر به انحراف قابل توجهی از مسیر مورد نظر شوند.
• عدم وجود ارجاعات خارجی: بر خلاف ناوبری‌های مدرن مانند GPS، در ناوبری کور از مراجع خارجی استفاده نمی‌شود. به این ترتیب تصحیح انحرافات مسیر یا تایید صحت موقعیت تخمین زده شده سوژه را دشوار می‌کند
• عوامل محیطی: عوامل محیطی مانند باد، جریان آب و ناهمواری زمین می‌توانند بر دقت محاسبات ناوبری کور تاثیر بگذارند. از این رو عدم توجه به این عوامل می‌تواند منجر به انحراف بیشتر از مسیر مورد نظر شود.
• کاربرد محدود: ناوبری کور در شرایطی مانند در دریاهای آزاد یا مناطق دورافتاده که هیچ مرجع خارجی در دسترس نیست، موثرتر است. در مناطق پرجمعیت یا دارای نقشه دقیق، سایر روش‌های ناوبری ممکن است دقت و قابلیت اطمینان بهتری را ارائه دهند.

تسلط بر روش Dead Reckoning حتی در ناوبری مدرن مهم است!

تسلط بر روش Dead Reckoning در ناوبری مدرن اهمیت زیادی دارد. در حالی که فناوری‌های پیشرفته‌ای مانند GPS و سیستم‌های ناوبری ماهواره‌ای را در اختیار داریم، سناریوهایی وجود دارند که ممکن است این سیستم‌ها از کار بیفتند یا غیرقابل اعتماد شوند. در چنین شرایطی، داشتن درک کامل از Dead Reckoning بسیار حیاتی است.

سوالات متداول

روش Dead Reckoning چیست؟

روش Dead Reckoning یک تکنیک ناوبری است که برای تخمین موقعیت فعلی سوژه بر اساس موقعیت شناخته شده قبلی، مسیر و سرعت حرکت سوژه استفاده می‌شود.

ناوبری Dead Reckoning چگونه کار می‌کند؟

ناوبری Dead Reckoning شامل ردیابی حرکت یک سوژه با استفاده از یک نقطه شروع ثابت، جهت حرکت و سرعت است که با به‌روزرسانی مداوم موقعیت بر اساس مسافت تخمین زده شده، یک تقریب قابل قبول از موقعیت فعلی ارائه می‌دهد.

محدودیت‌های Dead Reckoning چیست؟

ناوبری Dead Reckoning در طول زمان در معرض خطاهای تجمعی قرار می‌گیرد، زیرا نادرستی یا انحراف کوچک در محاسبات سرعت و جهت می‌توانند ترکیب شوند. علاوه بر این، عواملی مانند باد، جریان‌ها و سایر نیروهای خارجی می‌توانند بر دقت این روش تاثیر بگذارند.